Wiercenie to proces skrawania wykorzystujący wiertło do wycinania otworu o okrągłym przekroju w materiałach stałych. Wiertło jest zwykle obrotowym narzędziem skrawającym , często wielopunktowym. Bit jest dociskany do obrabianego przedmiotu i obracany z szybkościami od setek do tysięcy obrotów na minutę . Wymusza to nacisk krawędzi skrawającej do przedmiotu obrabianego, odcinając wióry (opiłki) z otworu podczas wiercenia. Wiercone otwory charakteryzują się ostrą krawędzią po stronie wejścia i obecnością zadziorów po stronie wyjściowej (chyba że zostały usunięte). Również wnętrze otworu ma zwykle spiralne oznaczenia posuwu. wywiercone otwory powinny być usytuowane prostopadle do powierzchni obrabianego przedmiotu. Minimalizuje to tendencję wiertła do „chodzenia”, to znaczy do odchylania od zamierzonej linii środkowej otworu, powodując niewłaściwe położenie otworu. Im wyższy stosunek długości do średnicy wiertła, tym większa tendencja do chodzenia.

W komputerowych obrabiarkach sterowanych numerycznie (CNC) proces zwany wierceniem dziobowym lub przerywanym wierceniem jest stosowany w celu powstrzymania wiórów przed szkodliwym gromadzeniem się podczas wiercenia głębokich otworów (w przybliżeniu, gdy głębokość otworu jest trzy razy większa niż średnica wiertła). Gdy nie jest możliwe doprowadzenie materiału do maszyny СNС, można zastosować wiertarkę magnetyczną. Podstawa umożliwia wiercenie w pozycji poziomej, a nawet na suficie.

Wiertarka kolumnowa – wiertarka, lub jej wrzeciono jest mocowana na kolumnie umożliwiającej pozycjonowanie wiertarki, jej przesuw w pionie oraz pionowy napęd. Stosowana w większych warsztatach oraz w przemyśle.
Wiertarka rewolwerowa – z rewolwerową głowicą narzędziową.
Wiertarka wielowrzecionowa – z wieloma obracającymi się jednocześnie wrzecionami, można nią wiercić wiele otworów jednocześnie, głównie przemysłowa.
Wiertarka współrzędnościowa – do wiercenia otworów o bardzo dokładnym położeniu.